Spirituality Revealed

przebudzenie przywraca duszę, odchodzimy od koncentrowania się na walce,
rywalizacji, pilnowaniu swojego ogródka, instalowaniu kolejnych
monitoringów, kupowaniu kolejnych ajfonów..przebudzenie pomaga się od tego
uwolnić, przedmioty stają się wyłącznie tłem, łatwiej jest nam godzić się
ze stratą, z porażką, nie trzymamy się kurczowo idealnego obrazu
siebie..pojawia się coś najwspanialszego – dystans do siebie, swoich
błędów, swojego pędu, ego..odpuszczamy..zaczynamy sięgać po rzeczy i sprawy
naprawdę ważne, takie jak miłość, muzyka, przyjaźń, czas, przestrzeń,
spokój..mnie pomaga czasem myśl o śmierci – wtedy wracam na ziemię;) pytam
siebie, czy gdybym miała odejść dziś, jutro, co naprawdę byłoby ważne i czy
ja w ogóle o to dbam? a w obliczu tego, czego boimy się najbardziej
(samotność? niedołęstwo?) ważny staje się tylko drugi człowiek, nasza
bliskość z nim, ze sobą..ale żeby się przebudzić, trzeba niebywałej odwagi,
ogromnej siły, która w naszej kulturze uważana jest za…słabość! tzn.
prawdziwa odwaga polega na umiejętności zatrzymania się, odpuszczenia,
zejścia z pola wszelkiej walki, rywalizacji, spojrzenia wgłąb siebie (2
lata na ławce w parku może wystarczą;), przyznania się do błędów, do swojej
małości, małostkowości, pychy i dumy..i wyrzucenia tego..powrocie do
niewinności, do zachwytu nad wszystkim co jest, co żyje…życzę tego
wszystkim, sobie też:)

Grze istnienia :)